χαρακτηριστικά βιβλιοδεσίας
Λύσιµο των τετραδίων (τευχών) µε ξήλωµα της βιοµηχανικής ραφής των βιβλίων εµπορίου και διατήρηση των χαρτώων εξωφύλλων τους.
Ράψιµο των τετραδίων σε σπάγκους, ως υποστηρίγµατα ραφής, στο τεζάκι (ειδική κατασκευή), µε έγχρωµες ή φυσικού χρώµατος λινές κλωστές ευρωπαϊκής προέλευσης. Οι εγκοπές στην ακµή του διπλώµατος των τετραδίων, από όπου περνά η βελόνα, ανοίγονται µε πριόνισµα.
Αυτή η µέθοδος ραψίµατος, που διεθνώς ονοµάζεται γκρεκάζ (κατά τον ελληνικό τρόπο, δηλαδή), εφαρµόστηκε αρχικά από Βυζαντινούς σταχωτές (βιβλιοδέτες) χειρογράφων, σε έντυπα χαρτώα βιβλία, όταν έφτασαν πρόσφυγες στη Βενετία µετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης και δούλεψαν στα εκεί φηµισµένα τυπογραφεία της εποχής. Η τεχνική επιβιώνει έως σήµερα και χρησιµοποιείται µε παραλλαγές σε όλο τον δυτικό κόσµο. Επηρέασε σηµαντικά, ως αντιδάνειο, και τη µεταβυζαντινή βιβλιοδεσία ήδη από τον 16ο αιώνα.Κεφαλάρια επικολληµένα, χειροποίητα ή βιοτεχνικής παραγωγής, ευρωπαϊκής προέλευσης.
Παράφυλλα. Τέσσερα ραµµένα φύλλα προστασίας, οικολογικών προδιαγραφών, στην αρχή και το τέλος του βιβλίου.
Εσώφυλλα. Ειδικό, µονόχρωµο συνήθως, χαρτί οικολογικών προδιαγραφών.
Η ξυλογραφία που απεικονίζει ράψιμο στο τεζάκι, κοσμούσε το τιμολόγιο του βιβλιοδέτη Γ. Αθανασόπουλου στην Κωνσταντινούπολη, στις αρχές του 20ύ αι.
